Op de papieren placemats stond een tekening van het restaurant waar we ons in bevonden. “Zullen we kleurpotloden vragen,” stelde ik voor. Omdat ik nu eenmaal de man van de goede ideeën ben. Mijn partner, een vrouw van de uitvoering, vroeg ze.
De serveerster bracht een plastic bekertje met een dertiental kleurpotloden, in verschillende lengtes en stadia van afgeklovenheid – zoals het hoort. Een puntenslijper kregen we ook.
U had ons moeten zien gisteren. Vier qua leeftijd behoorlijk volwassen personen met een van concentratie in puntvorm uitstekende tong, driftig aan het kleuren en ruziënd over de beschikkingsmacht van het rode of groene kleurpotlood. Er was haast geboden aangezien de maaltijd elk moment geserveerd kon worden. Maar we kleurden vooral om het mooist.
Wat was het lang geleden dat ik gekleurd had, realiseerde ik me.
Het eten kwam, dat zult u altijd zien, natuurlijk veel te snel.
Roerganger 